بنام خداوند بخشنده مهربان همکاران گرامی! همه می دانیم سلامت دهان و دندان نقش مهمی در سلامت عمومی و رفاه اجتماعی دارد. پوسیدگی دندان و بیماری های لثه و دهان نتیجه بهداشت ضعیف و یک همه گیری خاموش است، که بیش از نیمی از مردم جهان به آن مبتلا هستند. این بیماری غیر واگیر جز با آموزش صحیح دانشگاهی، آموزش عمومی و در نتیجه افزایش سواد سلامت مردم و تداوم خدمات بهداشتی درمانی قابل کنترل نیست. با وجود تلاش های صورت گرفته در حوزه بهداشت دهان طبق آخرین آمار پیمایش سلامت دهان و دندان در کشور میزان پوسیدگی و بیماری های لثه همچنان نامطلوب است. در حوزه درمان علی رغم نظارت،بهبود عملکرد، افزایش نیروها، ابلاغ سیاست های حمایتی و سرمایه گذاری و نیز گسترش خدمات در بخش دولتی و خصوصی همچنان ارائه درمان نامطلوب و مختص کمتر از ۱۵ درصد جمعیت کشور است. در مطالعات انجام گرفته مشخص شده است بیشتر مردم اعم از کودکان و بزرگسالان نمی دانند چگونه به طور موثر دندان های خود را مسواک بزنند و به طور طبیعی بهداشت ضعیف دهان موجب درد و رنج ناشی از بیماری و کاهش کیفیت زندگی خواهد بود. طبق اعلامیه لیورپول فراخوان برای ارتقاع بهداشت دهان در قرن ۲۱ و سال۲۰۲۰ می بایست کشورها سیاست سلامت دهان را در برنامه های بهداشتی ملی خود ادغام کنند.آیا به راستی این مهم در کشور ما صورت پذیرفته است؟ بپذیریم که وزارت بهداشت و مجموعه‌های مرتبط با امر بهداشت و سلامت دهان علی‌رغم تلاش‌های صورت‌گرفته نتوانستند به اهداف سند چشم‌انداز و شاخص‌های ملی مورد انتظار دست یابند این مهم اتفاق نخواهد افتاد مگر این که تحولی شگرف و تغییری بنیادین در سیاست‌گذاری، هدایت درست منابع مالی، شناخت اولویت‌ها، پرهیز از موازی کاری و هم سویی تمام نهادهای دخیل در امر سلامت دهان در حوزه آموزش و پژوهش بهداشت و درمان و نظارت کارآمد بر آنها اتفاق بیفتد. جامعه نگر شدن خدمات دندانپزشکی شعار خوبی است که همه ساله و در ایام مختلف توسط مسئولین وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی سر داده می‌شود لیکن این امر مستلزم استفاده از تمامی ظرفیت ها است و در این بین نقش بخش خصوصی که بار ۹۰ درصد از ارائه خدمات دندانپزشکی را به عهده دارد نقشی مهم و موثر است که کمتر به آن توجه شده است. باید بپذیریم فارغ از اینکه چه دولتی سر کار بوده است تلاش در جهت ارائه گسترش ارائه خدمات دندانپزشکی سطح یک در مراکز دولتی و صرف بودجه های بسیار نتوانسته تاثیر قابل توجهی در کم کردن میزان پوسیدگی و بیماری های دهان ایجاد نماید و دستیابی به شرایط بهتر جز با همراهی و هدایت و بهره‌گیری از تمامی ظرفیت‌ها از جمله ظرفیت های بخش خصوصی امکان‌پذیر نیست. اینجانب به عنوان نماینده بزرگترین تشکل علمی و صنفی دندانپزشکی کشور راه برون رفت از شرایط موجود را تبدیل شدن هر مطب و کلینیک به یک پایگاه برای ارتقای سلامت می‌دانم و وجود یک سامانه مدیریتی و خدماتی فراگیر که بتواند تمامی ارائه‌دهندگان خدمات در بخش دولتی و خصوصی و نیز سایر ذینفعان را پوشش دهد امری لازم و برای استفاده بهینه از ظرفیت‌های موجود ضروریست.تدوین برنامه‌های جدید پیشگیری و افزایش سواد سلامت، عملیاتی نمودن آموزش‌ها، اصلاح سبک زندگی، اصلاح رژیم غذایی و آموزش روشهای خود مراقبتی در کنار درگیر کردن تمامی مداخله‌گران امر سلامت می‌تواند اصلاح مسیر و بهبود شاخص‌های سلامت و دهان و دندان را به دنبال داشته باشد.به امید آن روز متشکرم